Saturday, February 10, 2007

Άμυνες βασικά

Είμαι extra δυνατή, διάολε!Είμαι φοβερή γαμώτη μου!!!Έχω αντοχές που ούτε καν φανταζόμουν!
Ξύπνησα πριν από κανένα δίωρο και μου έχω ήδη επιβληθεί δύο φορές! Ούτε μάστερ γιόγκας να ήμουν...
Ανοίγω τα τεράστια ματάκια μου και λέω "γιατί τα άνοιξες, πανίβλακα?". Τ α λαμπάκια μου δεν είχαν σβήσει εντελώς από χθες και ο καιρός δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε έξω απ' το παραθύρι μου αλλά και μέσα στην ψυχούλα μου. Ενεργοποίησα τον πρώτο μηχανισμό άμυνας και άνοιξα το παντζούρι....Μαλακία έκανα, γιατί έβρεχε καρέκλες....ξανακουκουλώθηκα αλλά ευτυχώς η καλή φωνούλα με τσίγκλισε και πάλι.
-Σήκω, μάζεψε τα κομμάτια που νομίζεις πως έχεις και στύψε κανένα πορτοκαλάκι γιατί έχεις τα χάλια σου! Ακούς άλφα?
-Yes Sir!, είπα υπάκουα και ξεκίνησα για την κουζίνα.
Στο ενάμισι μέτρο που απέχει από το κρεβάτι μου, χάιδεψα ελαφρά το γλυκο pc μου για να ακούσω και καμιά μελωδία. Η ώρα περνούσε.... πορτοκάλι έστυβα.... πορτοκάλι έπινα....και η μαυρίλα μου τελικά διαλύθηκε! Εκεί που πήγε να σχηματιστεί λαμπερό χαμόγελο στην μουρίτσα μου, το μάτι...το τεράστιο.....το αναθεματισμένο...το της Μόρντορ πέφτει στην οθόνη του υπολογιστή........
Η μαυρίλα μου είχε στρογγυλοκαθίσει εκεί και μου έκλεινε το μάτι! Πουτάνα! Αναφώνησα και άρχισα να πατάω κουμπιά σαν τρελή. Ο Υπολογιστάκος το έπαιζε dead λες και ήθελε κι άλλο γαργαλητό. Είχα αρχίσει πλέον να ανησυχώ...
Η φωνούλα επανήλθε και πάλι:
-Μην τυπώσεις κηδειόχαρτα ακόμα. Χτύπα κανένα τηλ σε γνωστούς και αγνώστους πλην γκουρού της ψηφιακής πραγματικότητας.
Λαμπάκι άναψε, εύρηκα αναφώνησα και άρχισα. Τηλέφωνα, μηνύματα και όλη την ώρα να σκέφτομαι πόσο πιο πολύ έχω την ανάγκη του Υπολογιστάκουλι μου πια...ούτε που το κατάλαβα πόσο έχω συνδεθεί με αυτό το μηχάνημα. Βέβαια τα σημάδια τα έβλεπα. Χανόμουν στο δίκτυο όλο και περισσότερες ώρες, κατέβαζα μουσικές με τα μπούνια...μέχρι που έφτασε η πρώτη κίνηση με το που μπαίνω στο σπίτι να είναι να πατήσω το κομβίον του!
Με τα πολλά έβγαλα μια άκρη από πολύ ικανούς αστυνόμους Σαΐνηδες, που έτρεξαν με το που φώναξα "Πρόβλημα! Πρόβλημα!".
Μου επιβλήθηκα άλλη μια φορά, έκλεισα τον υπολογιστή και έφυγα από το σπίτι.
Είμαι φοβεγή και τγομεγή!

ΥΓ1: Όπως καταλάβατε υπέκυψα στην γοητεία φιλικού υπολογιστάκου!
ΥΓ2: It is τα λόγια σου μου έδωσαν κουράγιο! Thanks για τη βοήθεια
ΥΓ3: Αν δεν ήταν αυτό το ποστ μηχανισμός άμυνας, τότε τί ήταν, διάολε!

5 comments:

Αστάρτη said...

Ρε συ..καμιά φορά με τρομάζει το πόσο δεμένη είμαι με αυτό το πράγμα.
Ενα σατ ντάουν και λες "τι έπαθε το μωρό μου,τι έπαθε το καλό μου?!
Ή αρχίζεις τα καντήλια.
Εξαιρετικά παρανοϊκές και οι 2 καταστάσεις.
Συμπάσχω!

chaplin said...

Ασε!Κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα από το πρωί. Τρελό φακιριλίκι λέμε!
Και δεν ήμουν πάντα έτσι. Από τότε που συνδέθηκα κόλλησα...
Σε ευχαριστώ και προσθέτω.........resist my friend!

lee said...

Mηπως ηθελε και ο Η/Υ πορτοκαλαδίτσα?
Καλησπέρες :)

it is said...

:) Καλημέρες κι ας μην τις δεις...
Πάρε και μερικά :PPppppPPPpppppPPpp
πίσω από την πλάτη σου hehehe

chaplin said...

lee: καλημέρα! Το βρήκα το πρόβλημα εν τέλει. Όπως μου είπαν χαρακτηριστικά "ο σκληρός μου χτύπησε". Μακάρι να τον έλουζα με βιταμίνες και αμφεταμίνες και να τελείωνε το θέμα!

it is: χαχαχαχχα!!σου την έσκασα!
καλημέρα πέρα ως πέρα