Ένας κύριος

11:30 περίπου το πρωί, σε ένα μικρό καφε στην Ξάνθη

Άνδρας γύρω στα πενήντα μπαίνει και απλώνει ένα πλατύ χαμόγελο γύρω τριγύρω.
- Καλημέρα, κορίτσια. Πώς είστε;
(Ακολουθούν οι καθιερωμένες αποκρίσεις)
- Να κεράσω ένα σφηνάκι; ένα ρακόμελο;
- Ξέρεις...πριν λίγο πήρα το πρωινό μου συνοδεία γάλακτος...ακόμα δεν τελείωσα τον καφέ...ευχαριστώ
Χωρίς να έχει δείξει κάποιος ιδιαίτερο ενθουσιασμό ή ενδιαφέρον για το λόγο που προκάλεσε αυτήν την εκτός χρόνου προσφορά, ο κύριος συνεχίζει:
- Πούλησα το παλιό αμάξι σε απίστευτη τιμή, τα οικονομικά πάνε καλά.... έλα, ένα ελαφρύ σφηνάκι από μένα!
(Ακολουθεί η καθιερωμένη παραγγελία. Διπλός εσπρέσσο και μια καράφα νερό με μπόλικα παγάκια)
- Το μαγαζί πάει καλά, ε; Πέρασα χθες βράδυ και δεν είχε χώρο ούτε για να σταθείς. Δεν σας είδα όμως. Δεν βγαίνετε εδώ;
(Κοφτές, ευγενικές απαντήσεις που δεν αποκαλύπτουν διαθέση για κουβεντούλα ξεκινούν μέσα και έξω από το μπαρ, στροβιλίζονται για λίγο και βουτούν στο δεξί του αυτί!)
Ανοίγω τα τεφτέρια της εργασίας μου μπας και πιάσει το μήνυμα
- Σκονάκια; Θυμάμαι όταν ήμουν εγώ φοιτητής....α!για την εργασία σου.......τι θέμα έχει;
Τα παρατάω. Οι ευγενικές απαντήσεις δεν πιάνουν. Τα ψίχουλα που ρίχνω στην κουβέντα του φαίνονται λουκούλειο γεύμα. Διάολε!
- Ωραίο καιρό έχει σήμερα, βαρέθηκα την εργασία. Πάω να λιαστώ λιγουλάκι έξω στα σκαλοπάτια.
Απογειώνομαι με δυο τρεις πιρουέτες και στρέφω τους προβολείς του στην ανεπανάληπτη Β. πίσω από το μπαρ. Ο ήλιος με τυφλωνεί αλλά το παιχνίδι γνώσεων που έχει στηθεί μέσα και η αδυναμία μου στις ερωτήσεις γεωγραφίας με καθήλωσαν στον πάγκο....ευτυχώς!
Παρά την ήπια ηλίαση και το στομάχι που διαμαρτύρεται καθώς έφτασε κουτσά στραβά το μεσημέρι, αντιλαμβάνομαι πως ο κύριος έχει πιει άλλους δυο καφέδες και τρείς καράφες νερό. Η Β. σχολάει και την ύστατη στιγμή του αποχαιρετισμού ο αγαπητός κύριος βρήκε την ώρα να εκφράσει την ανησυχία του:
- Β., σχολάει και η Κική τώρα;
Τα μαλλιά μου έχουν πέσει και τα κερνάω κανταΐφι στους πελάτες!!! Να μην τα πολυλογώ, η ώρα φτάνει έξι και η καφεινή χορεύει σουινγκ με την μοναξιά, στις φλέβες του εν λόγω κυρίου. Το δράμα κορυφώνεται όταν πέρα από τις σκόρπιες σκέψεις του αναγκαστήκαμε ούλοι δούλοι αφεντικά να ακούσουμε τον τηλεφωνικό καυγά του, με την εδώ και τόσα χρόνια πρώην σύζυγο του. Ζαααααααχαρη, που έλεγε και ο αδερφός μου στον στρατό!
Ημιλιπόθυμη, καθόμουν στωικά δίπλα του και τον άκουγα. Που και που ξεστόμιζα μια δυο λέξεις και μετά πάλι τουμπεκι. Δεν είναι κακός σκεφτόμουν. Δεν είναι φλύαρος. Δεν το παίζει Ο Κάποιος για να ψωνίσει πιπινάκι. Είναι ένας μόνος άνθρωπος. Και σου έλαχε εσένα να βρίσκεται δίπλα σου σε μια δύσκολη μέρα. Σφήνωσε τις ωτασπίδες και απόλαυσε τον στραβό ήλιο!
Μισή ώρα πριν βρει την δύναμη και το δρόμο για το σπίτι του, με κοιτάζει στα μάτια και με ρωτάει:
- Εμένα (μικρή παύση) ποια είναι η ηθική ανταμοιβή μου που σου μιλάω τώρα;
- (μεγαλύτερη παύση) Η ηθική σου ανταμοιβή είναι απλά (και δύσκολα) πως σε ακούω, του απάντησα με ένα αινιγματικό χαμόγελο.

Ε, και;

Αναρωτιέμαι...όταν μπορώ...
Ας πούμε πως πέρα από τη δική μας πραγματικότητα, αυτή που ζούμε και ο καθένας ερμηνεύει διαφορετικά (και είναι κάποιες φορές αισθητά διαφορετική για τον καθένα μας), ας πούμε λοιπόν, πως αυτή η πραγματικότητα δεν είναι η μοναδική.
Έστω ότι υπάρχουν παραπάνω από μια παράλληλες πραγματικότητες. Είναι πιθανόν λένε οι επιστήμονες. Σε καθεμιά από αυτές τις πραγματικότητες ζω διαφορετικά γιατί έχω κάνει διαφορετικές επιλογές. Στη μια είμαι κηπουρός στην άλλη ψαράς, στην τρίτη είμαι πολύτεκνη και στην άλλη ψυχάκιας κοκ.
Υποθετικά και ενδεχομένως υπάρχουν παράλληλες πραγματικότητες κι εμείς ζούμε σε αυτές χωρίς ποτέ οι ζωές μας να τέμνονται (πως θα ήταν παράλληλες, άλλωστε;).
Επειδή εμπεριστατωμένη επιστημονική απάντηση δεν θα διατυπωθεί αύριο μεθαύριο ή μπορεί να αποδειχτούν στον τρελό κόσμο που ζούμε εξωφρενικά πολλές, αναρωτιέμαι όταν μπορώ,
ε και;
Και τι έγινε αν υπάρχουν; Επηρρεάζουν αυτές οι παράλληλες πραγματικότητες η μία την άλλη; Η πιθανότητα να υπάρχει μια παράλληλη πραγματικότητα μειώνει, αλλοιώνει...κάνει κάτι διάολε σε αυτήν που αντιλαμβάνομαι κάθε φορά πως ζω;

Μια σπαζοκεφαλιά ήταν για να περνάει η ώρα και ένα ουφ με το υπερψάξιμοτωνπάντων!

Το καλύτερο ήταν η μαγειρίτσα

ΚΑΚΟ:Μάπα αυτές οι γιορτινές μέρες όπως κάθε χρόνο. Αυτό που τις σημαδεύει κάθε φορά είναι οι δυο μίζερες μέρες που πηγαίνουμε οικογενειακώς στο χωριό. Απλώνουν την κατήφεια τους και στις υπόλοιπες με άνεση και χάρη περισσή!!! Δράμα η φάση στο μικρό χωριό των Γαλατών, κάπου εκεί στη Δράμα. Η τεράστια βλακεία είναι πως βλέπω τον ουρανό να πέφτει και να με πλακώνει ετησίως κι όμως...οι συναισθηματισμοί συναισθηματισμοί και πάλι προς την Δράμα τραβώ!
Το τραπέζι τη μέρα του Πάσχα ήταν σαν το salad bar των Goodys!
Η γιαγιά έφαγε από νωρίς για να πάρει και τα πολυπόθητα χαπάκια.
Ο παππούς τσιμπούσε συνέχεια και όταν έφτασε η ώρα του φαγητού έκανε την πάπια.
Ο Θείος έτριβε την κοιλιά του πριν κάτσει η μαμά μου
Εγώ σκέφτηκα να περιμένω τις αγχωμένες νοικοκυρές και τελικά μου κόπηκε η όρεξη με την όλη φάση
Οι λεγεωνάριοι από τα γύρω σπίτια πυροβολούσαν στον αέρα με έξαλλο πάθος ενώ τα ποντιακά μπίτια μπούκωναν τους αιθέρες!!!!
Ανέβηκα κι εγώ σε έναν λόφο, με βιβλίο και καφεδάκι ανα μασχάλας προσπάθωντας να δω τον εαυτό μου μες στη μιζέρια μου, γιατί είμαι ο Χουλκ, που λέει και το άσμα!
ΚΑΛΟ: Τυχερούλα τυχερούλα που δεν πέρασα όλες τις διακοπές στο χωριό! Έμεινα επίτηδες περισσότερο στην Ξάνθη, περπάτησα ένα μονοπάτι μούρλια που ξεκινάει σε απόσταση αναπνοής από την πόλη και γλυκάθηκα (για άλλη μια φορά) με σιροπιαστά (σλουρπ σλουρπ) πλάι στο ποτάμι!! Καφές και εφημερίδα στο γρασσίδι, χαζοζογκλερικές απόπειρες στην παραλία της Θεσσαλονίκης.....ουζάκια......ε και εργασία εντάξει.....

ΥΓ: ΚΑΚΟ-ΚΑΛΟ: σημειώσατε x!