Εδώ και μια βδομάδα συνειδητά φορούσα μια μασκά. Μακάρι να ήταν σουπερ ενυδατική μάσκα ομορφιάς αλλά που...Άλλη ήταν και καθόλου ενυδατική, διάολε!Την φόρεσα συνειδητά, ήταν επιλογή μου για να τα βγάλω πέρα χωρίς κόντρες και σαματά.
Έγινα αμίλητη, ακούνητη, στρατιωτάκι ένα, δύο, τρία ΣΤΟΠ! Πασαλείφθηκα με φούμο, σκάλωσα μερικά κλαδάκια πάνω μου και κρύφτηκα στον εαυτό μου, γιατί όταν οι ορμόνες μου επιτίθενται, έχω καταλάβει πως καλό είναι να περνάω στην άμυνα. Με αυτήν την τακτική, περιορίζω τις παράπλευρες απώλειες και δεν διαπράττω εγκλήματα για τα οποία μετά θα μετανιώσω πικρά.
Αν είσαι γένους θηλυκού, ξέρεις πολύ καλά γιατί πράγμα μιλάω. Αν είσαι αρσενικό, και μάλιστα από αυτά που θεωρούν την ευαισθησία, αδυναμία που τους ρουφάει τον ανδρισμό και μειώνει το μήκος του ανδρόμετρου τους, να ξέρεις πως δεν θα αναφερθώ σε ιστορίες από τον στρατό.
Για μια τακτική φάση της ζωής μου, θα μιλήσω. Για μερικές μέρες πριν από τις δύσκολες του κάθε μήνα, που αυτή τη φορά αποδείχτηκαν πιο δύσκολες από άλλοτε.
Μεταξύ μας, τα μέλη της γυναικείας φυλής, αποδίδουμε αυτή τη συναισθηματική διαταραχή και τις κυκλοθυμικές μεταπτώσεις, την μινι κατάθλιψη, στο λεγόμενο προεμμηνοριακό σύνδρομο. Δεν ξέρω αν υπάρχει επιστημονική αλήθεια σε αυτό, μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο δεν απέδωσε όσο περίμενα, αλλά τουλάχιστον είναι μια βάση για να συνεννοηθούμε.
Πως ξέρω ότι έρχεται; Ξυπνάω απόλυτα γκρινιάρα, απαισιόδοξη, μελαγχολική, κλαψιάρα, ερριστική...με λίγα λόγια κομμάτια χωρίς προφανή λόγο. Ο καλύτερος τρόπος που έχω βρει για να το διαχειριστώ είναι
1. να μιλήσω σε άτομα που το έχουν ζήσει. Μόνο αυτά μπορούν να το καταλάβουν.
2. να μπλοκάρω το μυαλό κάνοντας πράγματα που δεν απαιτούν την πλήρη, συνεχή λειτουργία του. Ύπνος, τρέξιμο, διάβασμα ευχάριστου βιβλίου, ας πούμε.
3. να φορέσω τη μάσκα μου, αν τα πράγματα φτάσουν σε οριακό σημείο.
Όταν μασκαρεύομαι, γίνομαι ένας άλλος άνθρωπος. Μια σιωπηλή, εσωστρεφής προσωπικότητα που δεν διαδρά με το περιβάλλον, γιατί αν το κάνει είναι ικανή για τον Γ παγκόσμιο. Μπορώ να δημιουργήσω ένα απέραντο ναρκοπέδιο σε όποιον προσπαθεί να με πλησιάσει, παρ΄ όλο που αυτό το άτομο δε θα φέρεται διαφορετικά απ' ότι συνήθως. Κι επειδή το πρόβλημα είναι δικό μου, γκρινιάζω μέσα μου και το μόνο που μπορώ να κάνω για τους γύρω μου, είναι να τους επιβεβαιώσω πως δεν έχω κάτι μαζί τους, δεν φταίνε σε τίποτα και πως είναι πράγματι καλύτερο για όλους να μη μου μιλάνε και πολύ σε αυτή τη φάση...
Είμαι καλύτερα τώρα (αφού χθες πλάνταξα στο κλάμα για κανένα τρίωρο, χωρίς λόγο και δυστυχώς μπροστά στον φίλο μου, που για πρώτη φορά με έβλεπε έτσι. Σου ζητάω συγνώμη, ελπίζω να με καταλάβεις λίγο).
Για να μην γκρινιάζω μόνο στον εαυτό μου και να βγάλω ότι έχω μέσα μου, κάνω αυτό το post, που μοιάζει σαν την καλαμιά, στην ιστορία του βασιλιά με τα γαϊδουρινά αυτιά.
