Απομόνωση

Περνάω φάση εκούσιας απομόνωσης. Τι σημαίνει αυτό; Συνειδητά αφήνω τα πράγματα να τρέχουν και τα παρακολουθώ. Δεν παύω να είμαι κοινωνική (δεν κλείνομαι σπίτι, με όλα τα μέσα επικοινωνίας γυρισμένα στο off), απλά θέλω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και αποφεύγω ότι μπορεί να με αποσυντονίσει.
Συνήθως συμβαίνει μετά από περιόδους που είμαι μέσα σε πολλά και έχω αναλάβει αρκετά. Έχω ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά μου τόσο που άλλο δεν πάει, διάολε! (καιρό είχα να το πω). Οπότε για να μην κλείσει τελείως το μυαλό μου και αρχίσω να τα βλέπω όλα ως υποχρεώσεις προς διεκπεραίωση, λουφάζω λίγο στην άκρη για να ξεπεταχτώ σαν τη μπίλια στο φλιπεράκι ξαφνικά, ώστε να ξεκινήσει νέος γύρος. Όπως όταν επισκέπτεσαι για πρώτη φορά ένα νέο μέρος και κάθεσαι σε ένα παγκάκι να ξεκουραστείς για λίγο και να συνειδητοποιήσεις τι έζησες, κέρδισες, τι έχεις να θυμάσαι, τι θα κάνεις το βράδυ...
Δεν είναι κακό πράγμα η απομόνωση αφ εαυτού της. Βοηθάει μερικές φορές να βρίσκεσαι με τον εαυτό σου. Άλλωστε έχουμε όλοι πολλά να πούμε με τον παλιόφιλο...
Η απομόνωση μπορεί να γίνει μέρος μιας δημιουργικής διαδικασίας. Μετά το χάος των αλλεπάλληλων πρωτογενών ιδεών που καμιά φορά πλημμυρίζουν το χώρο, το να μπεις σε μια βάρκα και να επιπλέεις μέσα τους μπορεί να σου δείξει το δρόμο που πρέπει να χαράξεις για να φτάσεις. Και τι όμορφο συναίσθημα είναι όταν μετά από τον ενθουσιασμό, φτάνεις.
Βέβαια το να βρίσκεσαι σε αυτό το στάδιο μονίμως είναι αδιέξοδο. Δίχως ερεθίσματα από τον έξω κόσμο, από τους ανθρώπους και το περιβάλλον, πλέεις σαν το κούτσουρο και αφήνεις το ρεύμα να σε ξεβράσει όπου αυτό νομίζει. Η απόλυτη απομόνωση όπως κάθετι απόλυτο σε απονεκρώνει, σε αποκόβει και σε αποπροσανατολίζει.

Αυτοκόλλητα παντού!

Αυτοκίνητα παντού! Η απάντηση: αυτοκόλλητα παντού.

Στο περιθώριο

Σημειώσεις, χαρτιά, χαρτάκια. Βιβλία μουτζουρωμένα με λερωμένα περιθώρια. Λόγια και σκέψεις που χορεύουν και ζουν στο περιθώριο. Μια φανταστική πολιτεία όπου συνειδητό και υποσυνείδητο μεσουρανούν σαν άλλος ήλιος και φεγγάρι.
Ξένος, διαφορετικός, άλλος. Υπάρξεις μαύρες, μουτζουρωμένες που ζουν στο περιθώριο. Ψυχές που δεν ταιριάζουν στο καλούπι αυτού του κόσμου. Μια πραγματικότητα όπου τα δίπολα καλό-κακό, άνδρας-γυναίκα, οικείος-ανοίκειος απλώνουν το σκοτάδι.
Αφορμή για να σημειώσω τις σκέψεις αυτές στον πρώτο λαβύρινθο του μυαλού μου αριστερά, στάθηκε ένα ντοκυμαντερ.

Στενά Νέστου!Γιουχου!!

Όχι παντελώς ανοργάνωτοι αλλά αρκετά μάχιμοι, είπαμε να εκμεταλλευτούμε τις καλές μέρες και τα γερά μας πόδια!
Αρχικό σχέδιο: Λιβερά-Σταυρούπολη με μεταφορικό μέσο το πάλαι ποτέ αξιόπιστο τρενάκι...
Υποθετικά θα αναχωρούσαμε από Ξάνθη στις 11:07. Ο ουρανός συννεφιασμένος και η αίθουσα αναμονής του ΟΣΕ γεμάτη προσκυνητές, γιαγιάδες και πανκιά! Οι μεν πρώτες από κάπου ήρθαν και κάπου πορεύονταν. Οι δε δευτεροι, ακολούθησαν τους Βανδαλουπ (Φύγε απ' το γκρουπ, φύγε απ' το γκρουπ!) και κομμάτια όπως ήταν μετά τη συναυλία, επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη. Ο σταθμάρχης τα έπαιξε από το πολύβουο πλήθος και την πρόωρη άφιξη του τρένου, έκλεισε το ταμείο αρον άρον και πετάχτηκε στις γραμμές φορώντας το καπελάκι του , κύριος!
Χωρίς εισητήριο και διασκεδάζοντας με τους εναλλακτικούς συνταξιδιώτες, ξεκινήσαμε προς εύρεση του προϊσταμένου κινήσεως, μιας που κατά πολλούς "νίπτω τας χείρας μου" υπαλλήλους ήταν ο μόνος που μπορούσε να μας βοηθήσει. Δέκα λεπτά πριν τα Λιβερά (όπου σημειωτέον, το τρένο έφτυσε μόνο δυο ψυχές (εμάς!) και μετά από το βλέμμα όλο απογοήτευση, αγανάκτηση και σιχτιρ του προϊσταμένου, δίχως να κόψουμε εισήτηριο, βρεθήκαμε στον κλειστό πλέον σταθμό των Λιβερών.
Τελικό σχέδιο: Λιβερά- Τοξότες, μετά από προτροπή ώριμων κυρίων, κερασμένα παστέλια και απαξιωτικά κατσουφιάσματα για την αρχική μας διαδρομή. "Κάνουμε αυτή τη διαδρομή κάθε Κυριακή...είναι πιο όμορφα προς Τοξότες....πάρε παστελάκι κοπελιά....α!είστε και καλά ντυμένοι....σου ξου μουξου....μανταλάκια....άντε μαζευτείτε να ξεκινήσουμε..."
Το πρώτο κομμάτι δεν συνίσταται για κλειστοφοβικούς ανθρώπους με τακούνια και δίχως φακό. Χαλίκι παίρναμε, χαλίκι αφήναμε και αφού περάσαμε μέσα από τρια ή τέσσερα τούνελ, δίχως φυσικά να γνωρίζουμε τα δρομολόγια των τρένων, βρήκαμε την αρχή του παρόχθιου μονοπατιού. Κάποια στιγμή, τρία μέτρα (ευτυχώς!) πριν την έξοδο μιας σήραγγας, ακούσαμε το καλό μας IC να σκούζει. Τα πόδια στην πλάτη και με δρασκελισμούς που θα ζήλευε και βετεράνος πεζοναύτης, αράξαμε στην άκρη της σιδηροδρομικής γραμμής, πανευτυχείς που δεν ζούμε στην Ιαπωνία, όπου τα τρένα κυριολεκτικά τα σπάνε! Αν συναντιόμασταν μέσα στο σκοτεινό τούνελ θα έπρεπε να χωθούμε στις εσοχές που υπάρχουν στα τοιχώματα του, αγκαλιά με κάποιον αποστεωμένο πεζοπόρο που πήγε να θαυμάσει το μεγαλείο του Δημιουργού και κατέληξε σε τετ α τετ ραντεβουδάκι μαζί του!
Το υπόλοιπο κομμάτι της διαδρομής είναι σαφώς βόλτα σε παιδική χαρά. Ο Νέστος κυλάει νωχελικά δίπλα μας, τα βουνά τον αγκαλιάζουν και η φύση οργιάζει. Μαγεία, ηδονή κτλ κτλ. Μετά την πηγή του Κρωμνικού, το μονοπάτι περνάει κάτω από τις γραμμές και συνεχίζει ανηφορικά και σταθερά δίπλα στο ποτάμι μέχρι την Γαλάνη. Σε κάθε στροφή η θέα είναι μαγική.
Όσο προχωρούσαμε διαπιστώναμε πως πλησιάζαμε στον πολιτισμό. Εμφανίζονταν μπροστά μας κι άλλα δίποδα του συναφιού και παραδόξως, λόγω της επίδρασης του κελαρυστού νερού, όλοι δείχναμε την στοιχειώδη ευγένια και αλληλεγγύη. "Καλησπέρα! Γεια χαρά" και η μούτζα των Ελλήνων οδηγών, κυριολεκτικά να αποτελεί είδος προς εξαφάνιση. Έτσι, έτσι...άμα δε νιώθεις κυρίαρχος, δεν απλώνεις τα βρώμοχερα σου με ορθάνοιχτες τις δαχτυλούμπες!
Η Γαλάνη ήταν μόνο μερικά μέτρα μακριά και το απόλυτο δείγμα του πολιτισμού μας, έκανε την εμφάνιση του, στο τελευταίο σημείο πανοραμικής θέας...Σκουπίδια! Είχαν δραπετεύσει από τον κάδο σκουπιδιών του δασαρχείου και χάζευαν κι αυτά τον Νέστο, με το απαλό αεράκι να τα χαϊδεύει. Σε όλη τη διαδρομή άκουγα την αγαπημένη μου playlist και ξάφνου μασήθηκε η κασέτα.... Φουρτούνιασα με τους ανεκπαίδευτους εκδρομείς, άρπαξα το παστέλι από το σακίδιο και απάντησα ορθά κοφτά σε μια παρέα κορασσίδων που έψαχναν κάπου να φάνε. "Όχι, δεν έχει φαγητό από εκεί, μόνο θέα να γλύφεις τα δάχτυλα σου, γκεγκε?"
Αφού άναψα και κόρωσα, έχωσα τα καταπονημένα ποδαράκια μου στον παγωμένο ποταμό που κουνούσε κι αυτός το κεφάλι του συγκαταβατικά.
Τώρα πια μόνο λίγα χιλιόμετρα μας χώριζαν από τους Τοξότες και τον σταθμό του τρένου. Είπαμε να το τρέξουμε λίγο μιας και η αμαξοστοιχία ήταν ικανή να φύγει πάλι νωρίτερα...Χα!χα! μας την έσκασε και πάλι. Είχαμε τρεις ώρες ακόμα μέχρι το επόμενο τρένο και φόρτσα άνεμο να μας σφυρίζει το σκοπό "άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα!" Μετά από αποτυχημένες απόπειρες κουρσεύματος λεωφορείων στην εθνική οδό, μισό κιλό απογοήτευση, μια ντουζίνα κρύο και δυο ζευγάρια ελαφρώς πονεμένα πόδια, καταλήξαμε σε κάτι σαν καφενείο... Διπλός ελληνικός, χαρτάκι, ειδήσεις στην τηλεόραση -αυτή τη φορά τις φάγανε κάτι μπάτσοι...ουπς αστυνομικοί- όνομα ζώο φυτό και εν τέλει ταξάκι, γιατί το μεταφορικό μας σκουλήκι είχε καθυστέρηση και θα μας γκάστρωνε κι εμάς μέχρι να έρθει!
Μετά από όλα αυτά προτείνω ανεπιφύλακτα την διαδρομή με την ίδια ακριβώς δόση οργάνωσης (άντε, καλύτερο τσεκάρισμα των δρομολογίων δε θα έβλαπτε), φακό και τα σκουπίδια στην τσέπη! Θα φάμε κόκκινη από τη φύση και θα τρέχουμε, σας το λέω!
Για πληροφορίες δες εδώ και εδώ

Οι μυστικοί πέντε!

Αυτό το παιχνίδι των πέντε μου θυμίζει μια ταινία που είχα δει παλιά. Το σενάριο βασιζόταν στην αφήγηση του πρωταγωνιστή, ο οποίος μιλούσε για τον εαυτό του και τη ζωή του με λίστες. Το top 5 των αισθηματικών εμπειριών του, το top 10 αγαπημένων του τραγουδιών, οι τρεις χειρότερες καταστάσεις όπου έχει μπλεχθεί κτλ.
Ιδού λοιπόν πέντε πράγματα για μένα, μετά από πρόσκληση της maroulitas:

1. M' αρέσει η σοκολάτα υγείας. Όσο πιο πολύ κακάο τόσο καλύτερα!

2. Πιστέυω πως η τεμπελιά είναι καλό πράγμα. Κατέληξα σε αυτό μετά από πολλά χρόνια και προσπάθειες καταπολέμησης του άγχους μου (που πάντα είχε αρνητικές επιπτώσεις στις σχέσεις μου με άλλους). Χαλαροί ρυθμοί όσο γίνεται...απλά πράγματα και μικρά βήματα κάθε φορά. Όλα θα γίνουν με τις λιγότερες δυνατές εντάσεις και τύψεις. Προσπαθώ να το τηρώ.

3. Εκδρομούλες και ταξίδια είναι το καλύτερο μου. Όχι οργανωμένα αυστηρά γιατί και το τυχαίο και η αναποδιά μπορεί να βγει σε καλό.

4. Όταν δεν είμαι καλά κοιμάμαι (αν και βλέπω εφιάλτες ;-), διάβαζω βιβλία για να ξεχνιέμαι και ακούω μουσική που θα με ανεβάσει (ακόμα και αν οι στίχοι είναι στενάχωροι θέλω η μελωδία να με φτιάξει). Όταν φτάσω στο στάδιο να μην βλέπω εφιάλτη, να χαμογελάω με αυτά που διαβάζω, να χορεύω μόνη μου στο κέντρο του δωματίου και να επικοινωνώ με τους φίλους μου φυσιολογικά είναι σημάδι πως όλα βαίνουν καλώς!

5. Δεν σκέφτομαι πάντα πριν μιλήσω και αυτό μερικές φορές είναι ενοχλητικό, γιατί καταλήγω να λέω στον εαυτό μου "βλήμα, αν το χειριζόσουν αλλιώς θα ήταν καλύτερα για όλους". Όμως δεν μπορώ να κρατάω πράγματα μέσα μου.

Με τη σειρά μου παραδίδω τη σκυτάλη σε it is (κι ας με κλάσει!), touroutourou, ntetzevou, rozaka.