Μια σχέση δεν είναι παζλ. Οι άνθρωποι δεν είναι κομμάτια παζλ. Δεν έχουν προκαθορισμένες και μόνιμες, απαράλλαχτες εσοχές και προεξοχές. Ούτε κολλάμε ποτέ μόνο με ένα το πολύ τέσσερα κομμάτια. Πόσο μάλλον να κολλάμε γάντι και να υπάρχει μόνο αυτό το κομμάτι και κανένα άλλο. Δεν γίνεται. Είναι ουτοπία όχι ρομαντισμός να το πιστεύεις αυτό, κατάλαβες;
Η φαντασιόπληκτη, νοσηρή μου φωνούλα, υπαγορεύει πως οι άνθρωποι είναι τελικά σαν τις αμοιβάδες. Αυτοί οι πολύ απλοί μονοκύταροι οργανισμοί αποδεικνύονται μεγαλειώδεις χάρη στην απλότητα τους και εξαιρετικά περίπλοκοι. Μια αμοιβάδα δεν έχει σχηματισμένα άκρα και όργανα ξεχωριστά. Μασαμπουκιάζει ότι βρίσκει μπροστά της και μετατρέπει το ένα και μοναδικό της κύτταρο σε στομάχι με εξαιρετική ευκολία, προκείμενου να επιβιώσει. Όταν σκάσει από το φαγητό και διαλυθεί σε χίλια κομμάτια, τα μαζεύει και γίνεται πάλι η αμοιβάδα που ξέραμε. Αθανασία λέμε! Αυτά είναι μεγαλεία, διάολε! Να μασάς τα πάντα και να μη μασάς μπροστά σε τίποτα, κατάλαβες;
Οι αμοιβάδες δεν πεθαίνουν. Ανάλογα με τις γκάβλες τους αυτοτεμαχίζονται. Από μια γίνονται δυο και τέσσερις κοκ. Σε κάθε μια, ενυπάρχει η προηγούμενη και η επόμενη. Τι να λέμε τώρα, δεν είμαστε αμοιβάδες όμως....όμως λαχτάραμε να δοκιμάσουμε ο ένας τον άλλο. Πλησιάζουμε σιγά σιγά και αγγίζουμε τις ψυχές μας πότε με τα ακροδάχτυλα και πότε με μπουνιές. Δεν είμαστε αμοιβάδες όμως....διάολε τρεφόμαστε ο ένας από τον άλλο, αγαπάμε για να φτάσουμε στην αθανασία. Μασάμε πότε σύμφωνα με το σαβουάρ βιβρ, πότε άτσαλα και λαίμαργα. Ρευόμαστε κάφρικα, φτύνουμε τα κουκούτσια μα πριν ακόμα φτάσουν στην γη λιγουρευόμαστε το επόμενο μεζεδάκι. Αγαπάμε τρώγοντας ο ένας τον άλλο για να νιώσουμε ζωντανοί, κατάλαβες διάολε; φώναξε η φωνούλα στα μούτρα μου κι εγώ έγνεψα ναι
9 comments:
με μια αρρωστημένη έννοια μπορούμε να είμαστε κι εμείς αμοιβάδες... Ναι δεν αυτοπολλαπλασιαζόμαστε, αλλά αν σεφτείς πως με κάθε εισερχόμνο στο μυαλό μας εξελισσόμαστε, κάθε στιγμί που περνά είμαστε οι ίδιοι μα και διαφορετικοί. Κάπως σαν τις αμοιβάδες που πολλαπλασιάζονται σχιζόμενες...
Φιλάκια.
ΥΓ Πες στη φωνούλα να σκάει πότε πότε...
Εγω παλι μερικες φορες αν ειναι θρεπτικο το φαι μαζευω το κουκουτσι απο κατω μπας και εμεινε καμια ινα τροφης! Δεν βρισκεις ευκολα θρεπτικο φαι και δεν μ'αρεσει το τζανκ φουντ στους ανθρωπους. Στην αναβροχια ομως ;)
Εμείς μπορεί να πεθαίνουμε, αλλά μπορούμε και ενωνόμαστε με άλλες "αμοιβάδες". Η αμοιβάδα γεννιέται και πεθαίνει στην μοναξιά. Δεν της δίνεται καν η επιλογή.
Πολλά λάθη συνεχόμενα. Τσκ τσκ τσκ.
Όταν κουβαλάς μέσα σου κάποιον άλλο δεν είσαι μόνος. Η αμοιβάδα λοιπόν δεν ζει στην μοναξιά. Η φυσιολογία της εξαλείφει ένα μεγάλο εμπόδιο που αντιμετωπίζουμε εμείς τα δίποδα ανθρωποειδή στην επαφή.
Για την επιλογή έχεις δίκιο. Όχι για την μοναξιά αλλά για τη ζωή. Πως θα μπορούσε άραγε να αυτοκτονήσει μια αμοιβάδα;
Στραμπούληξα το μυαλό μου...
Η αμοιβάδα αφομοιώνει παρά εγκλωβίζει. Πράγμα που σημαίνει οτι είναι ένας άκρως κομπλεξικός μονοκύτταρος οργανισμός. Η αμοιβάδα απλά δεν ξέρει να δέχεται το διαφορετικό. Δεν πεθαίνει για τον λόγο οτι δεν έζησε ποτέ.
Δεν είναι καν λυπηρό. Επίσης έχω εντοπίσει κάτι φοβερά κολεοπτερα, άξια παρατήρησης. Ρώτα τον ντέζα θα σου πεί :)
Η αμοιβάδα αυτοκτονεί με εξαντλητική δίαιτα!
Για μένα δεν υπάρχει τίποτα το μεγαλιώδες σε ένα μονοκύτταρο οργανισμό που ίσως πολλαπλασιαστεί ίσως πεθάνει. Τα κομμάτια ενός πάζλ σε αναγκάζουν να δουλέψεις για να δημιουργηθεί μία ολοκλήρωση.
Όπως νομίζει κανείς με την αμοιβάδα. Δε θα επιμείνω κιόλας για ένα μονοκύταρρο όσο μεγαλειώδες κι αν μου φαίνεται. Απλά και μόνο λόγω της απλότητας της ύπαρξης του. Σχετικά με τα κομμάτια παζλ, δε μου κάθεται καλά ο συνειρμός πως οι άνθρωποι είναι κομμάτια παζλ. Δεν είμαστε τόσο συγκεκριμένοι και απαράλλαχτοι όσο αυτά. Εμείς αλλάζουμε αυτά όχι. Αν ήμασταν σαν τα κομμάτια παζλ πως εξηγείται πως μπορεί να ταιριάζουμε με ένα άλλο κομμάτι μια περίοδο της ζωής μας και μια άλλη όχι;
Post a Comment