Thursday, February 15, 2007

Βούλγαρη- ΚΤΕΛ

Λεωφορείο 31. Βούλγαρη- ΚΤΕΛ
Διάθεση παπαράτσικη. Μαύρο γυαλί και έξω να βρέχει...το ΜP3 κλειστό και το αυτί στημένο στους γύρω ήχους. Μου ταίριαζε και νομίζω ότι έχει καταντήσει ιεροτελεστία πια. Κάθε φορά που έρχομαι στην Θεσσαλονίκη θέλω να χαθώ μέσα της. Να κουλουριαστώ σε μια γωνιά, να αράξω έτσι αόρατη και να χαζέψω τους ανυποψίαστους περαστικούς. Το λεωφορείο για πρώτη φορά ήταν χαρακτηριστικά άδειο. Πέντε- έξι ψυχές όρθιες και τρεις το πολύ βαλίτσες πεταμένες κατάχαμα. Ιδανικό σκηνικό για ονειροπόληση και παρατήρηση
Εικόνα 1η: Λίγα μέτρα μετά τη στάση Κολόμβου, μας πιάνει φανάρι. Χαζεύω τις βιτρίνες και το μάτι μου πέφτει σε νεαρό κοσμηματοπώλη που κατευθυνόνταν προς την έξοδο του καταστήματος, ενώ διατηρούσε οπτική επαφή με τον συνομιλητή του. Θα του έλεγε κάτι σημαντικό μάλλον. Δεν βγαίνει έξω στον δρόμο. Απλώνει μόνο το χέρι του και ανάμεσα στους περαστικούς που προπερνούσε το λεωφορείο, ανοίγει την χούφτα και αφήνει ένα μικρό τοσοδούλι χαρτουλάκι που πέφτει με ελαφριές, νωχελικές στροφές στο πεζοδρόμιο. Υπέθεσα πως δεν συζητούσε με τον φίλο του για την καθαριότητα στην πόλη. Αν η κίνηση του ήταν συνειδητή επιλογή και τροπος ζωής, θα έφτανε στο σπίτι του αναρριχόμενος στην στοίβα σκουπιδιών που θα 'χε μαζευτεί κατω από το παράθυρο του. Η δικιά μου ευθύνη, δική σου δουλειά, σκέφτηκα ενώ μια γηραιά ύπαρξη στάθηκε δίπλα μου.
Εικόνα 2η: - Αυτό που έψαχνες το βρήκες καλή μου, Κέρδισες μια εικόνα και μαζί μ' αυτήν μια σκέψη. Σήκω τώρα να κάτσει η κυρία. Αυτή δίπλα σου, ντε!, μου ψιθύρισε απαλά η εσωτερική φωνούλα μου. Πάρκαρα το σύννεφο και στάθηκα στα δυο μου πόδια. Η γιαγιά ντεμέκ δεν ήθελε αλλά είπα να μην την κακοκαρδίσω. Στάση Ιασωνίδου. Το λεωφορέιο ακτινοβολεί λίγη από τη χάρη του ενός, του μοναδικού, του ανεπανάληπτου Δημιουργού των Πάντων εμφυσημένη σε γεροντάκι ντυμένο στους τόνους του θανατερού αναστάσιμου μαύρου. Η κυρία που εν τω μεταξύ είχε στρογγυλοκαθίσει αναπαυτικά, σε αυτές τις θέσεις που δεν σχεδιάστηκαν ούτε για έναν αλλά ούτε για δυο επιβάτες, αποκαλύπτει το ελατήριο που έκρυβε μέσα της και πεταγεται "για να καθίσει ο ιερώμενος". Ο ποιμένας αναλαμβάνει ζεστό ζεστό το θρόνο και βγάζει από την εσωτερική τσέπη της προβιάς, την handmade φλογέρα του.
Επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την άποψη μου για την εκκλησία και την αθεράπευτη μαστούρα που προσφέρει νομίμως στην κοινωνία, στάθηκα ανάμεσα στον καθισμένο μοναχό και στην γιαγούλα, που είχε πιάσει τώρα ψιλή κουβέντα με έναν κοντό κύριο, κοντά στην ηλικία της.
Εικόνα 3η:Πλησιάζουμε στο τέλος του ταξιδιού μου. Το λεωφορείο δεν είναι πια ένα απλό μέσο μεταφοράς αλλά με τη συνδρομή του μαύρου κουτιού που κρύβει ο καθένας μέσα στην κούτρα του, μεταλλάχθηκε σε μέσο μεταφοράς σε άλλες παράλληλες πραγματικότητες. Το λεωφορείο δεν είναι πια ότι φαίνεται και το ίδιο αρχίζω να πιστεύω και για τον μοναχικό άνθρωπο, στα μαύρα. Δεν προσεύχεται αλλά μουρμουρίζει ασταμάτητα. Λες και είχε κουμπί στον κώλο και με το που κάθισε, γύρισε στο on. Πιάνω σκόρπιες κουβέντες...κατάρες καλύτερα, προς κάθε βούλγαρο, ρεμάλι που έρχεται και βιάζει τις κοπέλες μας.... Δίλημμα: Να εκφράσω τις αμφιβολίες μου στην γριούλα και να της διαλύσω την κοσμοθεωρία ή να της φουσκώσω τα μπρατσάκια και να την αφήσω να πλέει σε πελάγη αγαλλίασης;
- Καλή μου, δε θα σε πιστέψει ότι και να της πεις. Κατέβα γιατί θα αργήσεις, η φωνούλα με έβγαλε από την δύσκολη θέση.

11 comments:

it is said...

been there so many times...
Καμιά φορά δεν την ακούω τη φωνούλα και μετά από κανα 2ωρο που έχω χάσει άδικα σάλιο και χρόνο από τη ζωή μου, υπόσχομαι να μην το ξανακάνω κι όμως κάθε τόσο το κάνω...

ntetzevou said...

Οσο πολυχρωμη και να δειχνει, ειναι μαλλον ασπρομαυρη αυτη η πολη. Καλα που καποιοι κατοικοι της την χρησιμοποιουν ειτε σαν καμβα για να ζωγραφισουν ειτε την κανουν τελειως καρναβαλι! παντως δεν την αφηνουν σε ησυχια. Δεν μου λειπει και τοσο νομιζω..

lee said...

Σε εχουν φαει οι δρομοι κοριτσακι?

Αστάρτη said...

Πόσο πολύ μπορεί να αλλάξει μια απλή διαδρομή με το λεωφορείο, αν έχεις λίγη παραπάνω παρατηρητικότητα..
Οπως και να χει, να που τελικά πρέπει να τις ακούμε αυτές τις φωνούλες.
Καλή σου μέρα :)

Loth said...

ΠΑΝΤΟΥ Η ΙΔΙΑ ΕΙΚΟΝΑ..ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΧΩ ΔΕΙ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ...
ΑΛΛΑ Η' ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΦΗ Η' Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΜΠΕΡΔΕΥΟΜΑΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ...

marl(t) said...

σου έχω αφήσει πρόσκληση για το γνωστό παιχνίδι των 5 ;)

chaplin said...

Καλημέρα πέρα για πέρα!
Επιτέλους βλέπω φως στον σκληρό του υπολογιατάκου μου. Τον άφησα και να χαλαρώσει και πήγα εκδρομούλα!

it is: δεν το χάνεις άδικα το σάλιο. εκπαιδεύεσαι για τον επόμενο που θα έχει το μυαλό του ανοιχτό να σε ακούσει. Κερδισμένος βγαίνεις καταβάθος!

ntetzevou: κάθε νεοελληνική πόλη είναι ασπρόμαυρη. Όπως λες κι εσύ όμως μπορούμε να την δούμε και αλλιώς

lee: Εδώ και έναν χρόνο όλα είναι δρόμος. Σχέση από απόσταση που ελπίζω να αντέξει.

αστάρτη: Καλή σου μέρα. Έχει πλάκα να παρατηρείς τον κόσμο,ε? χιχιχο

loth: και δεν ειναι καλό που έστω κουφή ή με αδύναμη φωνή, μπερδεύεσαι? Ένα χειροκρότημα για σένα!

maroulitaaa: απ΄ ότι κατάλαβα όχι. άφησε μου!άφησε μου!

Loth said...

ΣΧΕΣΗ ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΑΣΗ Ε?
ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ..ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ..ΑΚΟΥΓΕΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ..ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

ntetzevou said...

Αυτη δυνατη! εσυ πως σου ακουγεσαι; ;)

Crazy Chef said...

το καλύτερο που μου έχει συμβει σε λεωφορείο είναι να διαβάζω το βιβλίο " η γλωσσα του σώματος" και να χουν φρικάρει όλοι μέσα προσπαθώντας να κρύψουν αυτό που δεν ξέρουν τι είναι και πώς να το κρύψουν...πανικός σε λεω))

Loth said...

NTETZEVOU:ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ?