Monday, March 12, 2007

Στενά Νέστου!Γιουχου!!




Όχι παντελώς ανοργάνωτοι αλλά αρκετά μάχιμοι, είπαμε να εκμεταλλευτούμε τις καλές μέρες και τα γερά μας πόδια!
Αρχικό σχέδιο: Λιβερά-Σταυρούπολη με μεταφορικό μέσο το πάλαι ποτέ αξιόπιστο τρενάκι...
Υποθετικά θα αναχωρούσαμε από Ξάνθη στις 11:07. Ο ουρανός συννεφιασμένος και η αίθουσα αναμονής του ΟΣΕ γεμάτη προσκυνητές, γιαγιάδες και πανκιά! Οι μεν πρώτες από κάπου ήρθαν και κάπου πορεύονταν. Οι δε δευτεροι, ακολούθησαν τους Βανδαλουπ (Φύγε απ' το γκρουπ, φύγε απ' το γκρουπ!) και κομμάτια όπως ήταν μετά τη συναυλία, επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη. Ο σταθμάρχης τα έπαιξε από το πολύβουο πλήθος και την πρόωρη άφιξη του τρένου, έκλεισε το ταμείο αρον άρον και πετάχτηκε στις γραμμές φορώντας το καπελάκι του , κύριος!
Χωρίς εισητήριο και διασκεδάζοντας με τους εναλλακτικούς συνταξιδιώτες, ξεκινήσαμε προς εύρεση του προϊσταμένου κινήσεως, μιας που κατά πολλούς "νίπτω τας χείρας μου" υπαλλήλους ήταν ο μόνος που μπορούσε να μας βοηθήσει. Δέκα λεπτά πριν τα Λιβερά (όπου σημειωτέον, το τρένο έφτυσε μόνο δυο ψυχές (εμάς!) και μετά από το βλέμμα όλο απογοήτευση, αγανάκτηση και σιχτιρ του προϊσταμένου, δίχως να κόψουμε εισήτηριο, βρεθήκαμε στον κλειστό πλέον σταθμό των Λιβερών.
Τελικό σχέδιο: Λιβερά- Τοξότες, μετά από προτροπή ώριμων κυρίων, κερασμένα παστέλια και απαξιωτικά κατσουφιάσματα για την αρχική μας διαδρομή. "Κάνουμε αυτή τη διαδρομή κάθε Κυριακή...είναι πιο όμορφα προς Τοξότες....πάρε παστελάκι κοπελιά....α!είστε και καλά ντυμένοι....σου ξου μουξου....μανταλάκια....άντε μαζευτείτε να ξεκινήσουμε..."
Το πρώτο κομμάτι δεν συνίσταται για κλειστοφοβικούς ανθρώπους με τακούνια και δίχως φακό. Χαλίκι παίρναμε, χαλίκι αφήναμε και αφού περάσαμε μέσα από τρια ή τέσσερα τούνελ, δίχως φυσικά να γνωρίζουμε τα δρομολόγια των τρένων, βρήκαμε την αρχή του παρόχθιου μονοπατιού. Κάποια στιγμή, τρία μέτρα (ευτυχώς!) πριν την έξοδο μιας σήραγγας, ακούσαμε το καλό μας IC να σκούζει. Τα πόδια στην πλάτη και με δρασκελισμούς που θα ζήλευε και βετεράνος πεζοναύτης, αράξαμε στην άκρη της σιδηροδρομικής γραμμής, πανευτυχείς που δεν ζούμε στην Ιαπωνία, όπου τα τρένα κυριολεκτικά τα σπάνε! Αν συναντιόμασταν μέσα στο σκοτεινό τούνελ θα έπρεπε να χωθούμε στις εσοχές που υπάρχουν στα τοιχώματα του, αγκαλιά με κάποιον αποστεωμένο πεζοπόρο που πήγε να θαυμάσει το μεγαλείο του Δημιουργού και κατέληξε σε τετ α τετ ραντεβουδάκι μαζί του!
Το υπόλοιπο κομμάτι της διαδρομής είναι σαφώς βόλτα σε παιδική χαρά. Ο Νέστος κυλάει νωχελικά δίπλα μας, τα βουνά τον αγκαλιάζουν και η φύση οργιάζει. Μαγεία, ηδονή κτλ κτλ. Μετά την πηγή του Κρωμνικού, το μονοπάτι περνάει κάτω από τις γραμμές και συνεχίζει ανηφορικά και σταθερά δίπλα στο ποτάμι μέχρι την Γαλάνη. Σε κάθε στροφή η θέα είναι μαγική.
Όσο προχωρούσαμε διαπιστώναμε πως πλησιάζαμε στον πολιτισμό. Εμφανίζονταν μπροστά μας κι άλλα δίποδα του συναφιού και παραδόξως, λόγω της επίδρασης του κελαρυστού νερού, όλοι δείχναμε την στοιχειώδη ευγένια και αλληλεγγύη. "Καλησπέρα! Γεια χαρά" και η μούτζα των Ελλήνων οδηγών, κυριολεκτικά να αποτελεί είδος προς εξαφάνιση. Έτσι, έτσι...άμα δε νιώθεις κυρίαρχος, δεν απλώνεις τα βρώμοχερα σου με ορθάνοιχτες τις δαχτυλούμπες!
Η Γαλάνη ήταν μόνο μερικά μέτρα μακριά και το απόλυτο δείγμα του πολιτισμού μας, έκανε την εμφάνιση του, στο τελευταίο σημείο πανοραμικής θέας...Σκουπίδια! Είχαν δραπετεύσει από τον κάδο σκουπιδιών του δασαρχείου και χάζευαν κι αυτά τον Νέστο, με το απαλό αεράκι να τα χαϊδεύει. Σε όλη τη διαδρομή άκουγα την αγαπημένη μου playlist και ξάφνου μασήθηκε η κασέτα.... Φουρτούνιασα με τους ανεκπαίδευτους εκδρομείς, άρπαξα το παστέλι από το σακίδιο και απάντησα ορθά κοφτά σε μια παρέα κορασσίδων που έψαχναν κάπου να φάνε. "Όχι, δεν έχει φαγητό από εκεί, μόνο θέα να γλύφεις τα δάχτυλα σου, γκεγκε?"
Αφού άναψα και κόρωσα, έχωσα τα καταπονημένα ποδαράκια μου στον παγωμένο ποταμό που κουνούσε κι αυτός το κεφάλι του συγκαταβατικά.
Τώρα πια μόνο λίγα χιλιόμετρα μας χώριζαν από τους Τοξότες και τον σταθμό του τρένου. Είπαμε να το τρέξουμε λίγο μιας και η αμαξοστοιχία ήταν ικανή να φύγει πάλι νωρίτερα...Χα!χα! μας την έσκασε και πάλι. Είχαμε τρεις ώρες ακόμα μέχρι το επόμενο τρένο και φόρτσα άνεμο να μας σφυρίζει το σκοπό "άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα!" Μετά από αποτυχημένες απόπειρες κουρσεύματος λεωφορείων στην εθνική οδό, μισό κιλό απογοήτευση, μια ντουζίνα κρύο και δυο ζευγάρια ελαφρώς πονεμένα πόδια, καταλήξαμε σε κάτι σαν καφενείο... Διπλός ελληνικός, χαρτάκι, ειδήσεις στην τηλεόραση -αυτή τη φορά τις φάγανε κάτι μπάτσοι...ουπς αστυνομικοί- όνομα ζώο φυτό και εν τέλει ταξάκι, γιατί το μεταφορικό μας σκουλήκι είχε καθυστέρηση και θα μας γκάστρωνε κι εμάς μέχρι να έρθει!
Μετά από όλα αυτά προτείνω ανεπιφύλακτα την διαδρομή με την ίδια ακριβώς δόση οργάνωσης (άντε, καλύτερο τσεκάρισμα των δρομολογίων δε θα έβλαπτε), φακό και τα σκουπίδια στην τσέπη! Θα φάμε κόκκινη από τη φύση και θα τρέχουμε, σας το λέω!
Για πληροφορίες δες εδώ και εδώ

5 comments:

Loth said...

ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ...ΕΙΔΕΣ Η ΝΕΟΛΑΙΑ...

ΣΕ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ Ε?

ΩΡΑΙΟΤΑΤΑ..ΘΑΘΕΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ..ΦΙΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

it is said...

Γεια σου ρε κικς Ιντιάνα τζόουνς :p
Φιλάκια :)

Αστάρτη said...

Την έχω κάνει την διαδρομή..καλά οχι τόσο περιπετειώδης.
Αλλά όντως είναι απίστευτα στη φύση!
Πόσο μου λείπει μια τέτοια εκδρομή...
Τι μας κάνεις!

Anonymous said...

ωραία τα λες :-)

lee said...

Την κοκκινη καρτα την εχουμε φαει καιρό απο τη φύση, τωρα μας εχει στησει στα πέναλτυ και βαράει στεγνά! Πότε θα βρέξει?

Ευχομαι πάντα η ζωή σου να ειναι σε τετοια κινηση! Νερό τρεχούμενο.