Είχα μια βδομάδα να κάτσω στον υπολογιστή και ήταν όμορφα. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη, ζούσα έξω στον πραγματικό χώρο με τα δέντρα και τα καυσαέρια του. Στο βάθος του μυαλού μου περνούσαν διάφορες σκέψεις. Είχα σκαρώσει ένα μικρούλι, καυστικούλι postaki για την περιβόητη δημοπρασία του τέως, μάλιστα! Όμως, παρατηρώντας την Ναυαρίνου, ένιωσα ανεπιθύμητη και αυτό είναι μακράν πιο σημαντικό και αξιόλογο.
Θεωρώ πως αυτός ο πεζόδρομος είναι από τους πιο ζωντανούς χώρους της πόλης και αντιστέκεται με όλες τις δυνάμεις του στην σκόπιμη αποστείρωση των δημόσιων χώρων και στην συρρίκνωση του κοινωνικού τους ρόλου. Πρόσφατα όμως δέχτηκε ένα καλομελετημένο χτύπημα. Τα πολύβουα, πολύχρωμα πέτρινα τοιχάκια που περιβάλλουν τον αρχαιολογικό χώρο, στεφανώθηκαν με ένα κάγκελο που τα περιτρέχει πέρα ως πέρα. Όπως ήταν φυσικό, μεταλλάχθηκαν από καθίσματα σε σημεία παρατήρησης.
Αυτό που με σόκαρε ήταν η μεταφορά που έκανε το μυαλό. Μου θύμισε τούτο το κάγκελο, εκείνα τα σύρματα με τα καρφάκια που τοποθετούν στα γείσα των κτιρίων για να απωθήσουν τα περιστέρια...
Θα ήθελα πολύ να επανέλθω στο θέμα όμως κακά μαντάτα μου θύμισαν πως η ζωή δεν είναι μόνο ο χώρος. Αν και ο χώρος, ειδικά ο δημόσιος, οφείλει να φιλοξενεί την ζωή
4 comments:
σοβαρά; Έχω μέρες να περάσω από κει ή δεν το πρόσεξα ότι υπήρχαν, δεν ξέρω. Μπλιαχ!
Θα το δεις απέναντι από το Αστόρια και το Φρουτότυπο. Το τοποθέτησαν και στο 1/3 του πλάτους, από την πλευρά που βρίσκεται προς τον πεζόδρομο, για να μην μπορείς να κάτσεις με την καμμία. Ή ακόμη χειρότερα, να κάτσεις, να κοιτάζεις προς τα αρχαία και να πετάς τις γόπες σου εκεί που άλλοτε περπάταγε ο Γαλέριος!
Γράφεις πολύ όμορφα :) και μου αρέσει πολύ η σύνδεση που κάνεις με το χώρο... Φιλιά
Ψιτ! πού χάθηκες? Εμφανίσου διάολε!
Post a Comment