Η παραφωνία της ημέρας

Άλλη μια βροχερή Κυριακή με τις ορμόνες να ζούνε το απόλυτο λουνα παρκ εντός μου και το πρόσωπο ανέκφραστο.

Χαρακτηριστικά σιωπηλή όλη τη μέρα, επέστρεφα σπίτι από έναν ακόμα καφε. Μπόλικη βαβούρα, ενοχλητική συγκέντρωση κάπνας, δίωρος συνεχής πονοκέφαλος....."τράβα σπίτι σου", ψιθύριζε από τακτ η εσωτερική φωνούλα.

Μια μίρλα με χτυπούσε με την ομπρέλα της ανελέητα μέχρι να μπω στο δεύτερο λεωφορείο, διάολε!...κι ενώ περίμενα πως η μέρα θα τελείωνε όσο βουβά ειχε ξεκινήσει, συνέβη το αναπάντεχο και την έχρισε αυτόματα ως μια Κυριακή διαφορετική από όλες τις άλλες, περασμένες και μη.

Πλησιάζοντας στον Βαρδάρη, οι πόρτες ανοίγουν σαν αυλαία και στη σκηνή του λεωφορείου- κινητού γαβ γαβ κέντρου, αναλαμβάνουμε γάμους και δεξιώσεις- βγαίνει το πρώτο όνομα τρεκλίζοντας ελαφρώς. Ντυμένος και στυλιζάρισμενος, από την κορφή ως τα νύχια σύμφωνα με την τελευταία λέξη της μόδας (του δρόμου), ευχαριστεί τον κόσμο για την προσέλευση και ζητά μια θέση (στις καρδιές μας) από την πρώτη παρέα νεαρών που ανταποκρίνεται αγόγγυστα.

Θρονιάζέται σαν βασιλιάς (της νύχτας), αφήνει το σκήπτρο, την κορώνα και τις ρετσίνες του κάπου στα παρασκήνια και δίνει το έναυσμα για να ξεκινήσει το γλέντι. "Πάμε μανέστρο!",αναφωνεί και με το πάτημα ενός κουμπιού το λεωφορείο-20 και 1 νύχτες προς τον εύοσμο, κατακλύζεται από τους ήχους βραχνιασμένης, ηχογραφημένης προ δεκαετιών, ποντιακής λύρας!!

Η παρέα του πρώτου καθίσματος πίστας, παρά το νεαρό της ηλικίας της, προσπαθεί να λικνιστεί στο ρυθμό του παραδοσιακού μπιτ αλλά.......αυτά δεν τα μαθαίνεις στο facebook....Οι θαμώνες που βρίσκονται δίπλα του, τον κοιτάζουν μουδιασμένοι ενώ αυτός επιβεβαιώνει τακτικά τον μανέστρο ανάμεσα σε άλλες ευχές διατυπωμένες σε μεθυσμένα ποντιακά. Στο βάθος του μαγαζιού ο κόσμος εκφράζεται πιο ελεύθερα. Άλλοι κουνούν αποδοκιμαστικά το κεφάλι τους, μάλλον θεωρούσαν πως με 0.50e εισητηρίο θα απολάμβαναν τουλάχιστον Πλούταρχο, ποιός ξέρει; Ορισμένοι χαζογελάνε, ίσως μπερδέυτηκαν , σκόπευαν να ανέβουν στον όχημα ΙΚΕΑ 2-απόψε ο τελικός ανάδειξης του καλύτερου κωμικού της περιφερείας!!, ανταυτού κατέληξαν εδώ κι ακόμα δεν το έχουν πάρει χαμπάρι πως πάνε δυτικά.

Τι να πει κανείς αυτή τη βουβή, μοναδική Κυριακή!...Όσο για μένα...σκέφτηκα χαμογελώντας πως το αστέρι της βραδιάς τα έχει κάπως χαμένα. "Δεν θα είχε και κάποιον να τον βοηθήσει να τα βρει", σιγοντάρισε η φωνούλα προτού αποχωρήσω αθόρυβα.

Ένα όμορφο εξάωρο στη σχολή!

Μετά από μια βδομάδα σύγχυσης και επιβεβλημένης απραξίας*, σήμερα είχα την ευτυχία να περάσω ένα όμορφο εξάωρο στη σχολίτσα μου!!

Πέρα από την καλή χημεία με την καταπληκτική, πανέμορφη, πανέξυπνη φίλη και συνεργάτη [θέλεις να πω κι άλλα;;;...χιχι.............Θέλεις, διάολε;], καταφέραμε μετά από στύψιμο του αριστερού και κατόπιν του δεξιού ενδοκρανιακού σφουγγαριού, να λερώσουμε ευχάριστα το χαρτί!!!

Βαφτίσαμε τον χώρο, "χώρο-απόφαση" και αρχίσαμε τα παιχνίδια και τις μουτζούρες! Για να μην επιμηκύνω το μυστήριο της πρώτης ανάρτησης μετά από πολύμηνη απουσία [είμαι ένοχη, αλλά γούσταρα!], θα εξηγηθώ:

Θέμα διπλωματικής: Κέντρο κοινωνικής ενσωμάτωσης μεταναστών και εκπαίδευσης πολιτών (γιατί την χρειαζόμαστε) Να σημειωθεί πως διατηρούμε επιφυλάξεις για τον τίτλο. Σε γενικές γραμμές, αυτές οι εφτά λέξεις εκφράζουν σχετικά πιστά αυτό που φωνάζει η εσωτερική φωνούλα..

Πρόκληση της ημέρας: Ο χώρος όπου οι Μ(ετανάστες) και οι Π(ολίτες) συναντώνται ποικιλοτρόπως

Θεωρητική διαπίστωση: (σε μορφή διαλόγου, με διακοπές ρουφηξιάς καφε)
- Κοίτα...ότι και να λέμε....όχι πως δεν συμφωνώ...κι εγώ κάπως έτσι το βλέπω....
- Βασικά, η πλατεία είναι το κλειδί.
- Ναι....μμμ...και ο υπαίθριος χώρος...σαν αυτά που είδαμε στο βιβλίο του *****.....με τους ενδιάμεσους χώρος και τα κατώφλια....κατάλαβες ποιό λέω;
- Θυμάμαι...αλλά νομίζω πως δεν φτάνει μόνο να είναι δίπλα δίπλα οι μεν και οι δε....πως να το πω...μισό...το χω...........ρε, συ. Αν δεν θέλουν αυτοί να βρεθούν μαζί, δε θα κάτσει!
- Φαντάσου σενάριο: Η μικρή Ελενίτσα γυρνάει από το σχολείο, απο τον σύντομο δρόμο που χαράξαμε και περνάει από την πλατεία μας. Δίπλα στην πλατεία....σε χαμηλότερο επίπεδο.....κάποιο εργαστήρι...που απευθύνεται και στους μεν και στους δε, βγάζει μια λειτουργία υπαίθρια.
- Ναι...
- Αυτο γίνεται τη Δευτέρα και την Τρίτη και την Πέμπτη...και κάποια στιγμή....ενδεχομένως....από περιέργεια ίσως αρχικά....η φωνούλα της Ελενίτσας της λέει...."κοίτα βρε χαζούλα τι γίνεται εκεί χάμω"
- Και αν είναι λίγο πονηρούλα της σφυρίζει "καλό το μελαχροινάκι, ε;;;" χιχι
-Της μπαίνει λοιπόν η ιδέα να πάει κι αυτή να δει τι παίζει
- Αλλά περνάει μια φάση....μια βδομάδα που το ζαλίζει μέσα της.....να πάω, να μην παώ......
- Μέχρι να το πάρει απόφαση, που στέκεται η Ελενίτσα;....μμμμ...όχι στην πλατεία. Κάπου ενδιάμεσα μάλλον....σε μια περιοχή ανάμεσα, που να της επιτρέπει να πλησιάσει σιγά σιγά....
- Και εν τέλει, αν το αποφασίσει, να κατέβει στην αυλή και να το γνωρίσει το μελανούρι!!
- Συνεπώς, αν γεφυρώσουμε αυτή την απόσταση (θεωρητική και φυσική), με μια περιοχή που θα συμπεριλαμβάνει....κερκίδες ας πούμε....η Ελενίτσα θα μπορεί να πλησιάζει σιγά σιγά κάθε μέρα, με τον δικό της ρυθμό και κάθε φορά να κατεβαίνει ένα σκαλοπάτι.
- Θα είναι ο χώρος που θα ζει μέχρι να το πάρει απόφαση!

Εγένετο ο χώρος-απόφαση! Και άλλοι σαν και αυτόν βρίσκονται σε διερεύνηση και όπως λέμε πλέον μεταξύ μας, λίγο σοβαρά, λίγο αστεία......οι χώροι αυτοί φιλοδοξούν.......


*Η σύγχυση της εβδομάδας και η απραξία, επιβλήθηκε από τις συνεχείς μετακομίσεις μέχρι να κατασταλάξουμε στην φωλίτσα μας και την ζωτικής σημασίας και εκτεταμένη επιδίωξη για αξιοπρεπή επίπεδα καθαριότητας σε ολόκληρη τη σχολή. Περισσότερα επί του θέματος σύντομα (αν κερδίσω το στοίχημα με την μουγγαμάρα του εαυτού μου!)

Ωραία δε θα 'ναι?

Ραντεβού κάτω από τον πλάτανο, όταν θα σκούζουν τα χάλκινα!!!

Πληροφορίες εντός

Με ένα μινι, τοσοδούλι, διάφανο και ροζ μπικινι!

Μετά από τόσο καιρό απουσίας δε θα μπορούσα παρά να επιστρέψω με το πιο τετριμμένο όλων των θεμάτων ever!

Κ α λ ο κ α ι ρ ά κ ι ! ! Γ ι ο υ χ ο ύ!!! και λίγο πιο αρχιτεκτονικα..... U H U ! ! !

Ήλιος στο full, μαυροτσουκαλισμένα κορμιά που ψήνονται στο φυσικό grill για ώρες πολλές, ιδρώτας, λάδια , δροσερές βουτιές και ααααααχχχχχχ! (προφέρεται με ανοιχτό α και βαθύ χ)

Από τα πιο παράξενα καλοκαίρια.... ανισόρροπος καιρός ενίοτε, εξεταστικές. Κατά μια έννοια είναι αλλαγή κι αυτό. Με διάθεση ανεβασμένη όμως, όρεξη για φλερτ και αυτοπεποίθηση στα ύψη, μήδε το επιβέβλημενο διάβασμα μήδε τα κακά μαντάτα είναι ικανά να με χαλάσουν! Γουστάρω τίγκα!

Άσε που επειδή πολλοί είναι στην ίδια μοίρα είναι παρηγορητικό. Το να λιώνεις στην πόλη μόνος σου, μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, με τη μύτη χωμένη σε βιβλία δεν αποτελεί διακοπή από την υπόλοιπη ετήσια καθημερινότητα, διάολε! Άλλα άμα μπορείς να κάνεις break με φίλους καλούς, δοκιμασμένους η ρουτίνα υποφέρεται.

Βέβαια, θα ήθελα να έρθει η στιγμή που η πόλη θα αδειάσει! Οι δρόμοι θα είναι ελεύθεροι από τα αυτοκίνητα και θα σπιντάρω με την ποδηλατάρα μου σαν νέα Σουμάχερ! Άσε και την οδήγηση (πιστοποιημένα πια, αφού σήμερα παρέλαβα και το δίπλωμα). Όποιος ζει με την προκατάληψη απέναντι στους νέους οδηγούς και δη στις γυναίκες, κακό του κεφαλιού του! Να φάει την μούτζα που του αναλογεί!

Το μόνο άσχημο που εντοπίζω το καλοκαίρι είναι πως τα περισσότερα ωραία μπαράκια της πόλης βάζουν λουκέτο...Αλλά ποιος θέλει να κλειστεί σε τέσσερα ντουβάρια καλοκαιριάτικα; Ας είναι καλά τα πεζουλάκια, ποταμάκια, παρκάκια!

Δεν θέλω να πω τίποτα σοβαρό γιατί ο οργανισμός μου βγάζει καντήλες. Άσε που τα σοβαρά που με απασχολούν τελευταία είναι πολύ σοβαρά. Θα τα κρατήσω για το παραδοσιακό μου ημερολόγιο και για την μυστική γωνιά του μυαλού μου, παρέα με άλλα.

Κι επειδή αν συνεχίσω να παπαρολογώ για το καλοκαιράκι, τα beach bar, τις συναυλίες (James, Air, Amos στις 19 Ιουλίου), δε θα καταφέρω να συμμαζέψω το μυαλό όσο επιδέξια κι αν χειρίζομαι το λάσο, εγώ η πιο γρήγορη κι από τον ίσκιο μου, σταματώ.

Ωρα να σνιφάρω τα βιβλία μου και πάλι!! Ecstasy!!!!

Ένας κύριος

11:30 περίπου το πρωί, σε ένα μικρό καφε στην Ξάνθη

Άνδρας γύρω στα πενήντα μπαίνει και απλώνει ένα πλατύ χαμόγελο γύρω τριγύρω.
- Καλημέρα, κορίτσια. Πώς είστε;
(Ακολουθούν οι καθιερωμένες αποκρίσεις)
- Να κεράσω ένα σφηνάκι; ένα ρακόμελο;
- Ξέρεις...πριν λίγο πήρα το πρωινό μου συνοδεία γάλακτος...ακόμα δεν τελείωσα τον καφέ...ευχαριστώ
Χωρίς να έχει δείξει κάποιος ιδιαίτερο ενθουσιασμό ή ενδιαφέρον για το λόγο που προκάλεσε αυτήν την εκτός χρόνου προσφορά, ο κύριος συνεχίζει:
- Πούλησα το παλιό αμάξι σε απίστευτη τιμή, τα οικονομικά πάνε καλά.... έλα, ένα ελαφρύ σφηνάκι από μένα!
(Ακολουθεί η καθιερωμένη παραγγελία. Διπλός εσπρέσσο και μια καράφα νερό με μπόλικα παγάκια)
- Το μαγαζί πάει καλά, ε; Πέρασα χθες βράδυ και δεν είχε χώρο ούτε για να σταθείς. Δεν σας είδα όμως. Δεν βγαίνετε εδώ;
(Κοφτές, ευγενικές απαντήσεις που δεν αποκαλύπτουν διαθέση για κουβεντούλα ξεκινούν μέσα και έξω από το μπαρ, στροβιλίζονται για λίγο και βουτούν στο δεξί του αυτί!)
Ανοίγω τα τεφτέρια της εργασίας μου μπας και πιάσει το μήνυμα
- Σκονάκια; Θυμάμαι όταν ήμουν εγώ φοιτητής....α!για την εργασία σου.......τι θέμα έχει;
Τα παρατάω. Οι ευγενικές απαντήσεις δεν πιάνουν. Τα ψίχουλα που ρίχνω στην κουβέντα του φαίνονται λουκούλειο γεύμα. Διάολε!
- Ωραίο καιρό έχει σήμερα, βαρέθηκα την εργασία. Πάω να λιαστώ λιγουλάκι έξω στα σκαλοπάτια.
Απογειώνομαι με δυο τρεις πιρουέτες και στρέφω τους προβολείς του στην ανεπανάληπτη Β. πίσω από το μπαρ. Ο ήλιος με τυφλωνεί αλλά το παιχνίδι γνώσεων που έχει στηθεί μέσα και η αδυναμία μου στις ερωτήσεις γεωγραφίας με καθήλωσαν στον πάγκο....ευτυχώς!
Παρά την ήπια ηλίαση και το στομάχι που διαμαρτύρεται καθώς έφτασε κουτσά στραβά το μεσημέρι, αντιλαμβάνομαι πως ο κύριος έχει πιει άλλους δυο καφέδες και τρείς καράφες νερό. Η Β. σχολάει και την ύστατη στιγμή του αποχαιρετισμού ο αγαπητός κύριος βρήκε την ώρα να εκφράσει την ανησυχία του:
- Β., σχολάει και η Κική τώρα;
Τα μαλλιά μου έχουν πέσει και τα κερνάω κανταΐφι στους πελάτες!!! Να μην τα πολυλογώ, η ώρα φτάνει έξι και η καφεινή χορεύει σουινγκ με την μοναξιά, στις φλέβες του εν λόγω κυρίου. Το δράμα κορυφώνεται όταν πέρα από τις σκόρπιες σκέψεις του αναγκαστήκαμε ούλοι δούλοι αφεντικά να ακούσουμε τον τηλεφωνικό καυγά του, με την εδώ και τόσα χρόνια πρώην σύζυγο του. Ζαααααααχαρη, που έλεγε και ο αδερφός μου στον στρατό!
Ημιλιπόθυμη, καθόμουν στωικά δίπλα του και τον άκουγα. Που και που ξεστόμιζα μια δυο λέξεις και μετά πάλι τουμπεκι. Δεν είναι κακός σκεφτόμουν. Δεν είναι φλύαρος. Δεν το παίζει Ο Κάποιος για να ψωνίσει πιπινάκι. Είναι ένας μόνος άνθρωπος. Και σου έλαχε εσένα να βρίσκεται δίπλα σου σε μια δύσκολη μέρα. Σφήνωσε τις ωτασπίδες και απόλαυσε τον στραβό ήλιο!
Μισή ώρα πριν βρει την δύναμη και το δρόμο για το σπίτι του, με κοιτάζει στα μάτια και με ρωτάει:
- Εμένα (μικρή παύση) ποια είναι η ηθική ανταμοιβή μου που σου μιλάω τώρα;
- (μεγαλύτερη παύση) Η ηθική σου ανταμοιβή είναι απλά (και δύσκολα) πως σε ακούω, του απάντησα με ένα αινιγματικό χαμόγελο.

Ε, και;

Αναρωτιέμαι...όταν μπορώ...
Ας πούμε πως πέρα από τη δική μας πραγματικότητα, αυτή που ζούμε και ο καθένας ερμηνεύει διαφορετικά (και είναι κάποιες φορές αισθητά διαφορετική για τον καθένα μας), ας πούμε λοιπόν, πως αυτή η πραγματικότητα δεν είναι η μοναδική.
Έστω ότι υπάρχουν παραπάνω από μια παράλληλες πραγματικότητες. Είναι πιθανόν λένε οι επιστήμονες. Σε καθεμιά από αυτές τις πραγματικότητες ζω διαφορετικά γιατί έχω κάνει διαφορετικές επιλογές. Στη μια είμαι κηπουρός στην άλλη ψαράς, στην τρίτη είμαι πολύτεκνη και στην άλλη ψυχάκιας κοκ.
Υποθετικά και ενδεχομένως υπάρχουν παράλληλες πραγματικότητες κι εμείς ζούμε σε αυτές χωρίς ποτέ οι ζωές μας να τέμνονται (πως θα ήταν παράλληλες, άλλωστε;).
Επειδή εμπεριστατωμένη επιστημονική απάντηση δεν θα διατυπωθεί αύριο μεθαύριο ή μπορεί να αποδειχτούν στον τρελό κόσμο που ζούμε εξωφρενικά πολλές, αναρωτιέμαι όταν μπορώ,
ε και;
Και τι έγινε αν υπάρχουν; Επηρρεάζουν αυτές οι παράλληλες πραγματικότητες η μία την άλλη; Η πιθανότητα να υπάρχει μια παράλληλη πραγματικότητα μειώνει, αλλοιώνει...κάνει κάτι διάολε σε αυτήν που αντιλαμβάνομαι κάθε φορά πως ζω;

Μια σπαζοκεφαλιά ήταν για να περνάει η ώρα και ένα ουφ με το υπερψάξιμοτωνπάντων!

Το καλύτερο ήταν η μαγειρίτσα

ΚΑΚΟ:Μάπα αυτές οι γιορτινές μέρες όπως κάθε χρόνο. Αυτό που τις σημαδεύει κάθε φορά είναι οι δυο μίζερες μέρες που πηγαίνουμε οικογενειακώς στο χωριό. Απλώνουν την κατήφεια τους και στις υπόλοιπες με άνεση και χάρη περισσή!!! Δράμα η φάση στο μικρό χωριό των Γαλατών, κάπου εκεί στη Δράμα. Η τεράστια βλακεία είναι πως βλέπω τον ουρανό να πέφτει και να με πλακώνει ετησίως κι όμως...οι συναισθηματισμοί συναισθηματισμοί και πάλι προς την Δράμα τραβώ!
Το τραπέζι τη μέρα του Πάσχα ήταν σαν το salad bar των Goodys!
Η γιαγιά έφαγε από νωρίς για να πάρει και τα πολυπόθητα χαπάκια.
Ο παππούς τσιμπούσε συνέχεια και όταν έφτασε η ώρα του φαγητού έκανε την πάπια.
Ο Θείος έτριβε την κοιλιά του πριν κάτσει η μαμά μου
Εγώ σκέφτηκα να περιμένω τις αγχωμένες νοικοκυρές και τελικά μου κόπηκε η όρεξη με την όλη φάση
Οι λεγεωνάριοι από τα γύρω σπίτια πυροβολούσαν στον αέρα με έξαλλο πάθος ενώ τα ποντιακά μπίτια μπούκωναν τους αιθέρες!!!!
Ανέβηκα κι εγώ σε έναν λόφο, με βιβλίο και καφεδάκι ανα μασχάλας προσπάθωντας να δω τον εαυτό μου μες στη μιζέρια μου, γιατί είμαι ο Χουλκ, που λέει και το άσμα!
ΚΑΛΟ: Τυχερούλα τυχερούλα που δεν πέρασα όλες τις διακοπές στο χωριό! Έμεινα επίτηδες περισσότερο στην Ξάνθη, περπάτησα ένα μονοπάτι μούρλια που ξεκινάει σε απόσταση αναπνοής από την πόλη και γλυκάθηκα (για άλλη μια φορά) με σιροπιαστά (σλουρπ σλουρπ) πλάι στο ποτάμι!! Καφές και εφημερίδα στο γρασσίδι, χαζοζογκλερικές απόπειρες στην παραλία της Θεσσαλονίκης.....ουζάκια......ε και εργασία εντάξει.....

ΥΓ: ΚΑΚΟ-ΚΑΛΟ: σημειώσατε x!